Życie wspólnotowe

Jak wspomniane już było w rozdziale "Wizja i duchowość", Pan włożył głębokie przekonanie w serca s. Angeline i s. Brigid, by skupiły się na wspólnocie, by podjęły budowanie wspólnoty, która żyłaby zgodnie z wizją zawartą w Księdze Dziejów Apostolskich, rozdz. 2, szczególnie w wersecie 42: "Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach".

Wspólnota ta miała włączać wszystkich, miała stawać się wspólnotą sióstr, osób świeckich, braci, księży, i osób świeckich konsekrowanych - być przekrojem Kościoąa - by móc odbijać w sobie jedność Kościoła wobec świata we wspólnej pracy, aby przybliżać Królestwo Boże poprzez misję ewangelizacji, szczególnie w "nowej ewangelizacji". Jest to cel, który Pan postawił przed nami. Nie osiągnęliśmy go jeszcze. W chwili obecnej Stowarzyszenie składa się z Sióstr, jednego księdza oraz osób świeckich.

Zawarte niżej informacje są opisem życia Sióstr Nowego Przymierza. Odnoszą się zatem wyłącznie do sióstr, jednakże mamy nadzieję, że gdy Pan powola braci, kapłanów i osoby świeckie konsekrowane nowego przymierza, zarysowaną rzeczywistość odnosić będziemy do całej wspólnoty wskazując sposób, w jaki powinniśmy żyć razem. Jako wspólnota podlegamy ciągłej ewolucji, dlatego winniśmy być przygotowani, aby dostosować się do rzeczywistych okoliczności życia.

Dlaczego ludzie chcą być we wspólnocie? Z doświadczenia wynika, że gdy osoba dochodzi do osobistej relacji z Jezusem Chrystusem, pragnie obecności innych ludzi, którzy mają za sobą podobne doświadczenie. Bardzo jasno ukazuje to Księga Dziejów Apostolskich, rozdział 2, wersety 38-47:

"Nawróćcie się - powiedział do nich Piotr - i niech każdy z was ochrzci się w imię Jezusa Chrystusa na odpuszczenie grzechów waszych, a weźmiecie w darze Ducha Świętego. Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych, i dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz". W wielu też innych słowach dawał świadectwo i napominał: "Radujcie się spośród tego przewrotnego pokolenia!" Ci więc, którzy przyjęli jego naukę, zostali ochrzczeni. I przyłączyło się owego dnia około trzech tysięcy dusz. Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra, i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia" (Dz 2, 38-47).

1. Co charakteryzuje życie Wspólnoty Sióstr Nowego Przymierza?
   1. Modlitwa poranna sześć razy w tygodniu. Rozpoczynamy pieśnią, która przechodzi w uwielbienie i dziękczynienie oraz Liturgię godzin.
   2. Wspólna wieczorna modlitwa ma miejsce sześć dni w tygodniu. Zaczynamy pieśnią, która przechodzi w uwielbienie i dziękczynienie oraz w Liturgię godzin, w czasie której słuchamy każdego słowa, przez które Pan chce mówić do nas; jesteśmy otwarte na manifestacje darów Ducha Świętego.
   3. Adoracja Najświętszego Sakramentu dwa razy w tygodniu.
   4. Wspólne posiłki: śniadanie oraz posiłek wieczorny pięć razy w tygodniu.
   5. Wspólny wypoczynek trzy razy w tygodniu.
   6. Inny czas spędzany wspólnie, włączając prowadzenie duchowe, tygodniowa grupa dzielenia; mięsieczna grupa wzrostu. Mamy tygodniowy grafik dyżurów związanych z prowadzeniem domu. Wynika to z troski, by każdy dom funkcjonował w sposób harmonijny. Każdy z nas potrzebuje wsparcia i zachęty tak samo jak czasu, który możemy spędzać poza wspólnotą.
   7. Spotkanie wspólnotowe - jedna niedziela w miesiącu, w którym uczestniczą świeccy członkowie. Jest to dosyć długi czas spędzany wspólnie, podczas którego ma miejsce Liturgia godzin, wspólny wypoczynek, spotkania modlitewne, gdzie każdy otwiera się na dary Ducha Świętego, dzielenie się posługą apostolską oraz wspólny wieczorny posiłek.

2. Czas z dala od wspólnoty.

   Każda z sióstr jest zachęcona, aby każdego miesiąca spędziła dwa dni niejako "na pustyni" - jest to czas, w którym przebywamy z dala od wspólnoty, aby być "odmłodzonym" poprzez milczenie, modlitwę, poprzez bycie w samotności.

   Wznosimy pustelnię, tak by każda siostra mogła wzrastać w umiłowaniu Pana i w duchu głębokiej modlitwy kontemplacyjnej.

3. Życie wspólnotowe nie jest rzeczywistością statyczną, lecz dynamiczną.

   Życie wspólnotowe nie jest rzeczywistością statyczną, raz daną, lecz dynamiczną rzeczywistością, nad którą pracujemy i przyczyniamy się do jej powodzenia. Struktury życia wspólnotowego są po to, by zapewnić każdej osobie wsparcie, zachętę, troskliwą pomoc pochodzącą wprost ze wspólnego trwania przed Panem i przed sobą nawzajem. Oznacza to, że "Ja jestem tu dla Ciebie" a "Ty jesteś tu dla mnie". Tak więc obecność każdej osoby przyjmowana jest z wdzięcznością, a jakakolwiek nieobecność jest wielką stratą. Gdy któraś z sióstr nie jest w stanie uczestniczyć w jakimś konkretnym zajęciu przyczyny tegoż winny być wcześniej znane przełożonej domu.

   W Nowym Testamencie znajdują się liczne teksty, które jasno mówią w jaki sposób winniśmy żyć życiem wspólnotowym. Zgodnie z nimi usiłujemy postępować. Oto niektóre z nich, które są szczególnie ważne dla naszego sposobu życia:

   "Jako więc wybrańcy Boży - święci i umiłowani - obleczcie się w serdeczne miłosierdzie, dobroć, pokorę, cichość, cierpliwość, znosząc jedni drugich i wybaczając sobie nawzajem, jeśliby miał ktoś zarzut przeciw drugiemu: jak Pan wybaczył wam, tak i wy! Na to zaś wszystko przyobleczcie miłość, która jest więzią doskonałości. A sercami waszymi niech rządzi pokój Chrystusowy, do którego też zostaliście wezwani w jednym Ciele. I bądźcie wdzięczni! Słowo Chrystusa niech w was przebywa z całym swym bogactwem: z wszelką mądrością nauczajcie i napominajcie samych siebie przez psalmy, hymny, pieśni pełne ducha, pod wpływem łaski śpiewając Bogu w waszych sercach. I wszystko, cokolwiek działacie słowem lub czynem, wszystko czyńcie w imię Pana Jezusa, dziękując Bogu Ojcu przez Niego" (Kol 3, 12-17).

   "Miłość niech będzie bez obłudy! Miejcie wstręt do złego, podążajcie za dobrem! W miłości braterskiej nawzajem bądżcie życzliwi! W okazywaniu czci jedni drugich wyprzedzajcie! Nie opuszczajcie się w gorliwości! Bądźcie płomiennego ducha! Pełnijcie służbę Panu! Weselcie się nadzieją! W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie - wytrwali! Zaradzajcie potrzebom świętych! Przestrzegajcie gościnności! Błogosławcie tych, którzy was prześladują! Błogosławcie, a nie złorzeczcie! Weselcie się z tymi, którzy się weselą, płaczcie z tymi, którzy płaczą! Bądźcie zgodni we wzajemnych uczuciach! Nie gońcie za wielkością, lecz niech was pociąga to, co pokorne! Nie uważajcie sami siebie za mądrych! Nikomu złem za złe nie odpłacajcie. Starajcie się dobrze czynić wobec wszystkich ludzi! Jeżeli to jest możliwe, o ile to od was zależy, żyjcie w zgodzie ze wszystkimi ludźmi! Umiłowani, nie wymierzajcie sami sobie sprawiedliwości, lecz pozostawcie to pomście Bożej! Napisano bowiem: Do Mnie należy pomsta, Ja wymierzę zapłatę - mówi Pan - ale: Jeżeli nieprzyjaciel twój cierpi głód - nakarm go. Jeżeli pragnie - napój go! Tak bowiem czyniąc, węgle żarzące zgromadzisz na jego głowę. Nie daj się zwyciężyć złu, ale zło dobrem zwyciężaj!" (Rz 12, 9-21).

   "A nie upijajcie się winem, bo to jest przyczyną rozwiązłości, ale napełniajcie się Duchem, przemawiając do siebie wzajemnie w psalmach i hymnach, i pieśniach pełnych ducha, śpiewając i wysławiając Pana w waszych sercach. Dziękujcie zawsze za wszystko Bogu Ojcu w imię Pana naszego Jezusa Chrystusa!" (Ef 5, 18-20).

   "Cokolwiek czynicie, z serca wykonujcie jak dla Pana, a nie dla ludzi, świadomi, że od Pana otrzymacie dziedzictwo wiekuiste jako zapłatę. Służcie Chrystusowi jako Panu!" (Kol 3, 23-24).

   Wierzymy, że w miarę jak usiłujemy coraz bardziej nawracać się do Pana, nie powinniśmy być zaskoczeni, gdy poprzez dobro, które spełniamy dotykają nas prześladowania. Tego samego doświadczał Pan.

   "Błogosławieni jesteście, gdy ludzie wam urągają i prześladują was, i gdy z mego powodu mówią kłamliwie wszystko złe na was. Cieszcie się i radujcie, albowiem wasza nagroda wielka jest w niebie. Tak bowiem prześladowali proroków, którzy byli przed wami" (Mt 5, 11 - 12).

4. W jaki sposób winniśmy wspierać się wzajemnie oraz wzrastać we wzajemnej miłości?

   Jesteśmy wezwani do tego, by wzrastać w umiejętności wzajemnej miłości oraz wsparcia w okolicznościach codziennego życia. Życie wspólnotowe opiera się nie na tym, co wspólnie mamy, lecz głównie na tym, kim jesteśmy. Właśnie to odróżnia wspólnotę chrześcijańską od innych wspólnot. To, kim jesteśmy, pochodzi głównie od Ducha Świętego, który każdego z nas tworzy w "relacjach" - być "od" Ojca, być "w" Jezusie, być "dla" innych. Określa to w pełni, co znaczy być osobą - uczniem Jezusa Chrystusa. Życie wspólnotowe jest zawsze współistnieniem: istnieniem "z " i "w" Jezusie Chrystusie oraz bycie "dla" drugich.

   1. Jedną z cech naszej duchowości jest uczenie się uważnego słuchania siebie nawzajem. Jeżeli chcemy, by życie naszej wspólnoty dokonywało się w jedności i harmonii, musimy darzyć siebie wzajemnie szacunkiem i miłością, które przejawiają się w najprostszy sposób: słuchać się wzajemnie z miłoscią i uwagą. Słuchanie jest jednym z najprostszych sposobów okazywania miłości, jest tym, co ubogaca każdą osobę. Nic ono nie kosztuje, poza wewnętrzną dyscypliną, dzięki której całą uwagę poświęcamy mówiącej osobie. Jeżeli będziemy w stanie dobrze słuchać Boga, tym bardziej będziemy uczyć się, w jaki sposób z uwagą słuchać siebie wzajemnie.
   2. uczniów Jezusa Chrystusa charakteryzuje miłość do siebie nawzajem, dlatego też musi charakteryzować każdego z nas. Jezus w J 13,35 jasno stwierdza, że: "Po tym wszyscy poznają, żeście uczniami moimi, jeśli będziecie się wzajemnie miłowali". W jaki sposób winniśmy kochać siebie nawzajem? W taki, w jaki Jezus kochał aż do śmierci. Jak to mówi w J 15, 13: "Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich". Tak kochał Jezus - aż do śmierci.

      To co jest prawdą dla wszystkich chrześcijan, musi tym bardziej być prawdą dla każdego z nas, którzy zostaliśmy wezwani, by formować Wspólnotę Nowego Przymierza To imię, które nosimy, przywołuje rodzaj miłości, do dawania której jesteśmy wezwani - miłości która jest tak wielka, że stała się powodem by stać się powołaniem; każdy z nas powinien pragnąć oddać życie za drugich. Czyż nie to odsłania nasza nazwa? Nowe przymierze zaistniało dzięki śmierci Jezusa, przez przelanie Jego krwi za każdego z nas, abyśmy prawdziwie mogli mieć życie, życie z Ducha Świętego. Każdy z nas wezwany jest, by uczynić to samo.

      Pan chce, byśmy żyli życiem we wspólnocie, które jasno ukaże wzajemną miłość do tego stopnia, że ludzie w zdumieniu będą pytać: Jak jest możliwe, że razem żyjecie w taki sposób? Dlaczego jesteście tacy, jacy jesteście? Dzięki czemu możecie być właśnie tacy? Skąd czerpiecie siłę, aby żyć życiem, jakie prowadzicie? Sposób naszego życia stanie się tak atrakcyjny, że inni zapragnę, by mieć to, co my mamy. Zapragną przyjść do Jezusa, który jest źródłem takiej miłości. Miłość jest tym, co ewangelizuje. Pan oczekuje od każdego z nas, byśmy budowali takie właśnie relacje wzajemnej miłości.

      Okoliczności życia codziennego przygotowują nas, byśmy robili to, co Jezus. Życie wspólnotowe daje nam wiele okazji do okazywania wzajemnej miłości oraz przyjmowania stylu życia, który uczy nas oddawania swego życia za współbraci. Być może nie zostaniemy powołani do tak heroicznego aktu, ale każdy z nas winien poświęcać się za innych w codziennych sytuacjach, które przychodzą. To właśnie mówi św. Paweł w słowach: "Jeśli więc jest jakieś napomnienie w Chrystusie, jeśli - jakaś moc przekonująca Miłości, jeśli jakiś udział w Duchu, jeśli jakieś serdeczne współczucie - dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha, pragnąc tylko jednego, a niczego nie pragnąc dla niewłaściwego współzawodnictwa ani dla próżnej chwały, lecz w pokorze oceniając jedni drugich za wyżej stojących od siebie. Niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich! (Flp 2, 1-4). Jest to wyzwanie postawione przed każdą z nas.

      Jesteśmy wezwane, by w normalnych okolicznościach codziennego życia poświęcać się za siebie nawzajem. Siostra, która testuje moją cierpliwość; która mówi zbyt wiele, albo która nigdy nie mówi zbyt dużo; która zawsze prosi mnie o pomoc w najmniej odpowiednim momencie; która mówi zbyt głośno; która zawsze mówi o sobie; która nigdy nie zamyka drzwi; lista ta mogłaby być przedłużona w nieskończoność. Ale to są właśnie te siostry, ludzie z ciała i krwi, do kochania których wzywa mnie Pan - bym troszczyła się o nie, wspierała je i dzieliła się z nimi. W tym wszystkim życie pokonuje śmierć poprzez jedność - komunię z Jezusem Chrystusem, który pokonał śmierć. To właśnie oznacza: być naśladowcą Jezusa Chrystusa we wszystkim - pozwolić Duchowi Świętemu, by pokonywał destrukcyjne aspekty w naszym życiu: bałagan, nędzę, cierpienia. Swiętość jest procesem stawania się tym, kim jesteśmy - pozwalaniem by stawała się ona pomiędzy wydarzeniami śmierci i zmartwychwstania w naszej codzienności.

      Miłość nie jest tylko rzeczownikiem, jakąś gwiazdką na niebie, ale słowem, którym każdy człowiek zdecydował się żyć, by było widoczne w działaniu. Podjęcie decyzji, aby kochać, jest pierwszym krokiem w kierunku miłości. Pan uczyni resztę, umożliwi realizację miłości, gdyż szanuje On takie decyzje. Gdy zdamy się na samych siebie, miłość okaże się niemożliwa, ale z mocą Ducha Świętego, który jest nam dany, wszystko jest możliwe.

      Miłość jest zobowiązaniem, jakie przyjmuję, aby dawać siebie całego - dawać do końca, nie oczekując niczego w zamian. To właśnie ukazywał Jezus we wszystkim, co robił. Każda z nas jest wezwana do wypełnienia tego zadania. Tak jak Jezus pochodził od Ojca, by być dla innych, tak każda z sióstr powołana jest przez Jezusa by być dla innych.

5. Afirmacja

   Winnyśmy być otwarte na siebie nawzajem oraz szanować różnorodność darów danych każdemu członkowi przez Ducha Świętego. Aby docenić dary innych, należy pozwolić, by każda z osób slużyła nimi wspólnocie. Wszyscy potrzebujemy, by kochano nas i doceniano za to, kim jeśtesmy a nie tylko za to, co robimy. Ponieważ wszyscy jesteśmy słabi, istnieje silna tendencja, by traktować się nawzajem z pewną rutyną. Nie wolno, by stalo się to zasadą pomiędzy nami. Jesteśmy po to, by pracować, doceniając siebie nawzajem oraz zachęcając się stosownie do sytuacji. Wzajemna afirmacja jest sposobem, by wyzwalać to, co w nas najlepsze. Każda siostra potrzebuje takiej afirmacji. Wzajemne wsparcie jest najwyższą koniecznością dla nas wszystkich, którzy slużymy Kościołowi. Jest konieczne, by każda z sióstr doświadczała takiego wsparcia i afirmacji każdego dnia.

6. Wzajemne pojednanie

   Sakrament pojednania jest rzeczywistością dynamiczną, którą żyjemy każdego dnia. Przystępujemy do tego sakramentu ze skruszonym sercem aby wyznać nasze grzechy oraz z postanowieniem, aby nie grzeszyć więcej w ten sposób: wówczas otrzymujemy przebaczenie naszych grzechów. Przebaczenie jest rzeczywistością nieustającą. Gdy dostępujemy przebaczenia, przebaczamy innym (Mt 6, 12; Lk 11, 4). Dana jest nam możliwość, by czynić to codziennie.

   Każda z sióstr zobowiązana jest do udzielenia przebaczenia i proszenia o nie natychmiast, gdy wymaga tego sytuacja, tak by nie pozwolić, aby słońce zaszlo nad jej gniewem (Ef 4, 26). Każda z nas winna szukać przebaczenia i prosić o nie w każdym czasie. A najlepszym czasem, aby to robić jest konkretna zaistniała sytuacja. Nie chcemy, aby napięte relacje pozostały takimi. Każda z sióstr winna natychmiast, jak tylko wymaga tego sytuacja, prosić o przebaczenie, by w ten sposób pozostawać we właściwych relacjach z drugą osobą. Gdy tylko zajdzie potrzeba, najlepiej natychmiast iść i po prostu prosić o przebaczenie: "Proszę Cię o przebaczenie ża to, że..." Siostra, która jest proszona o przebaczenie winna bezposrednio powiedzieć: "Przebaczam Ci". Jeżeli pozostają w tobie uczucia zranienia w stosunku do osoby, która daje ci przebaczenie, wówczas dobrze jest modlić się taka modlitwą: "Panie wychwalam Cię i dziękuję Tobie za tę osobę, właśnie taką, jaką ona jest. Proszę, byś ją pobłogosławił, uzdrowił i ostatecznie uzdrowił również mnie". Być może będę musiała modlić się tą króciutką modlitwą wiele razy, zanim pozostające uczucią odejdą. Tego rodzaju modlitwą zabezpieczy mnie przed pozostającymi negatywnymi uczuciami oraz usunie wszelkie bariery, które mogą powstać we mnie wobec tej osoby. Jak mówi św. Piotr w rozdz. 3 wersetach 8-12:

   "Przede wszystkim miejcie wytrwałą miłość jedni ku drugim, bo miłość zakrywa wiele grzechów. Okazujcie sobie wzajemną gościnność bez szemrania! Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał. Jeżeli kto ma dar przemawiania, niech to będą jakby słowa Boże! Jeżeli kto pełni posługę, niech to czyni mocą, której Bóg udziela, aby we wszystkim był uwielbiony Bóg przez Jezusa Chrystusa. Jemu chwała i moc na wieki wieków! Amen. Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego," (1 P 4, 8 - 12).

   Jeżeli powstaną nieporozumienia, każda siostra jest zobowiązana, by wyjaśnić je, poświęcając na to wystarczająco dużo czasu, tak by oczyścić atmosferę i dojść do wspólnego zrozumienia istoty sprawy.

   Jedność pomiędzy siostrami oraz wzajemne pojednanie są tak ważne, że nie uwielbiamy, Pana dopóki nie nastapi pojednanie.

   Jezus stwierdza to w zdecydowanych słowach: "Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim! Potem przyjdź i dar swój ofiaruj!" (Mt 5,23-24)

   Jeżeli wspólnota ma doświadczać jedności, harmonii oraz przynosić owoce prowadzonej misji, jest niezmiernie ważne, aby pojednanie stało się sposobem życia każdej z nas.

7. Zycie w jednosci i harmonii

   Jesteśmy razem we wspólnocie, ponieważ wierzymy, że nasza służba Kościołowi staje się bardziej owocna w sposobie życia, jaki wspólnie prowadzimy - życia w jedności i harmonii. Jak mówi św. Paweł: "Dopełnijcie mojej radości przez to, że będziecie mieli te same pragnienia, tę samą miłość. "

   Gromadzimy się wspólnie wokół wizji, którą dał nam Pan. Wizja ta wyznacza nam główny kierunek i konkretne działania - daje nam jedność w realizacji celu; jest nim to, czego Pan oczekuje od nas i dla realizacji czego powołał nas razem. I dlatego jesteśmy zobowiązane, by troszczyć się o nią z sercem, umysłem, duchem i systemem wartości naszego Pana Jezusa Chrystusa, zdając sobie sprawę z tego, że pomiędzy nami, jako naśladowcami Chrystusa, podziały nie mogą mieć miejsca. Podział nie pochodzi od Pana, ale od złego, szatana. Owocem zaś Ducha jest jedność. Trójca Św. stanowi jedność, zespolenie (J 17,21-23). Tak Chrześcijańska Wspólnota, zespolona umysłem, sercem, duchem i systemem wartości, jest czymś, co każdy człowiek stara się osiągnąć, niezależnie od ceny, jaką przyjdzie mu zapłacić.

   Tak jak wspólnota nie jest czymś raz danym, tak też i jedność, jest czymś, nad czym każdy człowiek musi pracować. Winien być zobowiązany, by zabiegać o jej realizację. W budowaniu jedności wewnątrz wspólnoty pomocnymi mogą okazać się wskazania:

   1. Każda siostra jest szanowana i akceptowana dla niej samej; może też być tym, kim jest.
   2. Każda siostra modli się codziennie za współsiostry, a szczególnie za tę siostrę, z którą może mieć trudności w komunikacji.
   3. Każda siostra jest zobowiązana, aby przebaczać siostrom, gdy tylko wymaga tego sytuacja, oraz by rozwiązać nieporozumienia w duchu pokoju i otwartości.
   4. Plotka i czcza gadanina są czymś, od czego każda siostra powstrzymuje się i pomaga innym, by tego unikały.
   5. Każda siostra winna sprawy innych stawiać jako pierwsze, tak by wspólne życie mogło pogłębiać się i wzrastać w sposób twórczy.

   Każda siostra jest zobowiązana, by znajdować sposoby, przez które może służyć współsiostrom oraz sposoby, dzięki którym będzie inne siostry afirmować i wspierać.

8. Poświęcenie Maryi

   Członkowie szukają wzrostu w osobistym nabożeństwie do Maryi, Matki Boga i naszej Matki, szczególnie przez codzienną modlitwę różańcową. Różaniec jest bardzo ważnym środkiem, przez który możemy coraz głębiej zakorzeniać się w Ewangelii.

9. Coroczne Rekolekcje i Nieustanna Formacja

   Stowarzyszenie gromadzi się każdego roku jako całość na dni nieustannej formacji, dzielenia się, refleksji i braterstwa tak, by wzajemne relacje mogły być umacniane, a zrozumienie wizji pogłębione.