Wprowadyenie
- "Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za mną! (Mt 19,21). "Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię" (Jr 1,4). "Zostawili wszystko i poszli za Nim" (Łk 5,11). "Sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź na Mna (Łk 18, 22).
- Zanim omówimy proces formacyjny Kandydatek do Zgromadzenia Sióstr Wspólnoty Nowego Przymierza, uważamy, iż istnieje potrzeba wyjaśnienia, co rozumiemy pod pojęciem "życie zakonne". Ostatecznie istnieje tylko jedno chrześcijańskie powołanie. Gdzież zatem umieścić życie zakonne?
- Jako Siostry Wspólnoty Nowego Przymierza, zakonnice Kościoła, pragniemy by sposób naszego życia był zbliżony do tego, jaki prowadzą ludzie świeccy. Uważamy, iż drogą przykazań muszą iść wszyscy chrześcijanie, i że ci, którzy realizują Dekalog, dochodzą do doskonałości.
- Jezus, w Ewangelii wg św. Mateusza, rozdział 22, wersety 37- 40 mówi nam:
- "Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy" (Także w: Pwt 6, 5; Kpł 19, 18). I w Ewangelii według św. Łk 10, 28: ".... To czyń, a będziesz żył".
- Dekalog streszcza się w dwóch pierwszych przykazaniach . Zachowujemy je z miłości do Boga i bliźniego. Żyj dziesięciorgiem przykazań, a będziesz miał życie w obfitości! Są one tak wymagające, że nigdy nie wypełnimy ich do końca, ani też nie będziemy mogli uczynić więcej niż nakazują.
- Sobór Watykański II powiedział całemu Kościołowi bardzo wyraźnie, iż istnieje tylko jedno chrześcijańskie powołanie. Jest to wezwanie Jezusa by za Nim pójść i Go naśladować. Jako zakonnice, które złożyły śluby Panu w Kościele, kierujemy się taką samą motywacją jaką mają wszyscy wierzący chrześcijanie. To, co chcemy podkreślić - to łaskę Chrztu świętego, która stanowi korzeń życia religijnego. "Fundamentu nikt bowiem nie może położyć innego, jak ten który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus".(1 Kor 3, 11). Jako osoby zakonne nie jesteśmy jedynymi, którzy usiłują żyć wiarą w Jezusa Chrystusa i nadać jej najbardziej doskonały kształt we współczesnym świecie. Naszą troską jest jedność wszystkich chrześcijan, osób świeckich i duchownych, którzy podążają wspólną drogą, a jest nią wąska droga samego Jezusa Chrystusa.
- Poza tą fundamentalną jednością, jaka istnieje pomiędzy laikatem a duchowieństwem, istnieje też pewna różnica. Nie jest łatwo określić wyraźnie, gdzie to rozróżnienie następuje. Chociaż, jako wierzący chrześcijanie mamy tę samą motywację - którą jest Dobra Nowina o Jezusie Chrystusie, niemniej jednak życie osób zakonnych wyraża tę prawdę publicznie; każdy może zobaczyć, że należymy do Chrystusa, teraz i w wieczności. Poprzez nas i w nas ujawnia się i staje czytelnym wezwanie Ewangelii skierowane do każdego chrześcijanina. Dlatego właśnie nasze życie jest widzialnym znakiem, świadectwem i inspiracją dla wszystkich. Znakiem jest to, kim jesteśmy, o wiele bardziej niż nasz strój, a nawet to co mówimy, czy robimy.
- Sposobu, w jaki żyjemy nie można tłumaczyć w oderwaniu od wiary w Jezusa Chrystusa, który jest fundamentem dla każdego chrześcijanina. Chociaż wiara laikatu i jego oddanie się Jezusowi są silne i mają wielkie znaczenie i wartość w życiu osób świeckich, ujawnia się to często dopiero w osobistym, intymnym dzieleniu. W życiu zakonnym, już sama jego struktura wyraża to, kim jest dla nas Jezus, i chociaż cały Kościół wciela rady ewangeliczne, to realizacja tychże w życiu osób zakonnych jest publiczna i widzialna. Życie zakonne uszczegóławia to, co ogólne w Kościele nadając temu nazwę oraz publiczny, zewnętrzny wyraz.
- Śluby ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, które składamy, są szczególnym wyrazem naszego chrześcijańskiego stylu życia. Może być ono w pełni zrozumiane jedynie przez pryzmat wiary. W każdym ze składanych ślubów ofiarowujemy Panu jedną z ważnych ludzkich wartości. W ofierze tej wyraża się nasza miłość do Jezusa, oddanie się Jemu i dzielu głoszenia Jego Królestwa.
- Poprzez styl życia wyrażony w ślubach ukazujemy znaczenie, jakie ma w naszym życiu wiara. Świadczymy życiem o tym, że Bóg naprawdę istnieje i może wypełnić ludzką egzystencję. W ten sposób, ukazujemy jeszcze wyraźniej to, co jest w sercu każdego chrześcijanina. To własnie stanowi profetyczny wymiar życia zakonnego.
- Jesteśmy świadome, iż świadectwo o wartości naszego życia; wartości, która jest znakiem, nie zawsze będzie zrozumiane. Takie jest ryzyko, które podejmujemy chcąc być znakiem. Niedostateczne zrozumienie i niesłuszny osąd są częścią życia zakonnego. Przyjmując wezwanie Jezusa Chrystusa, by za Nim pójść i naśladować Go w tym stanie życia, przyjmujemy jednocześnie możliwość bycia odrzuconymi/wyśmianymi przez społeczeństwo z powodu naszego przymierza z Nim. Wszak Jezus powiedział: "Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: "Sługa nie jest większy od swego Pana. Jeżeli Mnie prześladowali, to i was prześladować będą" (J 15, 20).
- Dążymy do tego, by wyróżniać się jako osoby zakonne przez wspólne praktykowanie tego, co dla nas najważniejsze: posłuszeństwa, ubóstwa i czystości - najlepiej jak to możliwe po to, by być prawdziwymi świadkami złożonych przez nas ślubów i autentycznego życia zakonnego.
- Zdajemy sobie sprawę z tego, iż życie zakonne jest sposobem naśladowania Jezusa; ale nie jest jedyną możliwą drogą pójścia za Nim. Ponieważ nasz styl życia ma swoje ograniczenia, staramy się nie wnosić do niego tych wartości, które choć dobre same w sobie - nie pasują do naszego stanu. Znakiem niedojrzałości Sióstr, byłaby chęć posiadania wszystkiego, tylko dlatego, że wydaje się być wartościowym. Mądrością jest umieć zobaczyć i ocenić wartość różnych rzeczy, uznać, że są dobre i jednocześnie nie chcieć ich dla siebie. Nie ma w nas też wzgardy dla tych wartości, które nie współgrają z naszym stylem życia "ponieważ wszystko, co Bóg stworzył jest dobre" (1 Tm 4, 4).
- By móc żyć takim życiem, potrzebujemy siebie nawzajem i wzajemnego wsparcia. Potrzebujemy życia wspólnotowego, gdyż wzywa nas ono do respektowania unikalności każdej osoby oraz do dania każdej z osób wolności i przestrzeni, w której będzie mogła być sobą. Życie wspólnotowe jest dla każdego wyzwaniem, by wszedł na wąską ścieżkę, którą jest sam Jezus Chrystus. Wszak Jezus mówi nam: "Wchodźcie przez ciasną bramę! Bo szeroka jest brama i przestronna ta droga, która prowadzi do zguby, a wielu jest takich, którzy przez nią wchodzą. jakże ciasna jest brama i wąska droga, która prowadzi do życia, a mało jest takich, którzy ją znajdują" (Mt 7, 13-14). We wspólnocie służymy sobie nawzajem, by realizować to wyzwanie ze względu na Jezusa, który jest naszym ostatecznym odniesieniem. On wezwał nas, byśmy podjęły taki styl życia dla Niego. Aspekt znaku, jakim jest nasze życie dla świata, ma znaczenie drugorzędne.
- Dlaczego życie zakonne? Największą potrzebą współczesnego świata jest potrzeba wiary. Żyjemy w post - chrześcijańskim społeczeństwie, w którym przeważa atmosfera sekularyzmu i rosnący brak znaczenia i potrzeby Boga w życiu ludzkim. Dla zbyt wielu ludzi wiara okazuje się sprawą bardzo skomplikowaną, stawiane są liczne pytania: Czy istnieje życie po śmierci? Czy modlitwa ma jakikolwiek sens, czy jest jedynie formą introspekcji? A Ewangelia? Czy Jezus jest rzeczywiście prawdziwie obecny: duszą, ciałem i bóstwem w kawałku chleba, który spożywamy? Czy można wierzyć Biblii? Czy w ogóle Bóg istnieje? I wiele innych pytań stawia współczesny świat. Życie zakonne daje świadectwo wiary w to wszystko wobec świata.
- Kryzys wiary ma swe daleko idące konsekwencje. Gdy nie ma wiary, wtedy rodzi się pytanie o najgłębszy sens ludzkiego życia. Gdy to życie nie ma ani celu ani swej wartości, każde cierpienie staje się zbyt wielkie i zaczyna dominować rozpacz. Gdy brakuje wiary i odniesienia do ducha (doświadczenia duchowego), mamy do czynienia z przeakcentowaniem aktywności i działaniami, które tworzą kulturę skoncentrowaną na pracy, a nie na Bogu. Takie podejście rodzi jeszcze większe cierpienie, gdyż ci, którzy są niezdolni do pracy, czują się bezwartościowi i bezużyteczni. Także życie osób, które pracują, pełne jest frustracji i ubożeje, gdyż praca pochłania im coraz więcej czasu, oddala od współmałżonków i rodzin. Listę konsekwencji płynących z usunięcia z ludzkiego życia wiary i modlitwy, można by kontynuować.
- Osoby zakonne , przez swój styl życia, przez to, że się modlą i żyją wiarą, są źródłem , z którego Kościół czerpać ma pomoc do wewnętrznej odnowy. Jako te, które złożyły śluby, dążymy do podkreślenia zasadniczych elementów życia zakonnego, którymi są: życie w zgodności z podjętymi ślubami i stawanie się ludźmi modlitwy. Podstawową posługą, którą staramy się wypeąniać jest życie wiarą i, poprzez świadectwo wiary, pomoc innym, by mogli uwierzyć i wiarą żyć.
- Praktykowanie podstawowych wartości życia zakonnego pomaga innym zobaczyć, że Bóg naprawdę istnieje. Praktykowanie ubóstwa, które jest prawdziwą wartością i którym musimy żyć będąc szczęśliwymi, że nie posiadamy wszystkiego, pomaga innym zobaczyć, że Bóg jest żywy i prawdziwie obecny pośród nas. Poprzez życie w czystości (w celibacie), będąc bezżennymi, ukazujemy ludziom, iż Bóg jest tym, który nadaje pełnię naszemu człowieczeństwu. Poprzez życie w posłuszeństwie, które jest wyrazem naszej autentycznej zgody na pelnienie woli Bozej w szczerości serca, w otwartości i poddani, stajemy się rzeczywistym znakiem. Może się to dokonać, tylko wówczas, gdy będzie zakorzenione w modlitwie, która sama w sobie jest już świadectwem.
- Naszym pragnieniem jest, by być kobietami, których serca są nieustannie ubogie, puste, glodne i spragnione Boga. W Ewangelii według św. Jana, rozdział 6, wers 35, Jezus powiedział: "Ja jestem Chlebem Życia; kto do Mnie przychodzi nie będzie łaknął, a kto we Mnie wierzy nigdy pragnąć nie będzie. I w innym miejscu - J 7,37-38: "Jeśli kto jest spragniony, a wierzy we Mnie, niech przyjdzie do Mnie i pije! Strumienie wody żywej popłyną z jego wnętrza" - Duch Święty, który daje moc do życia zgodnie z wezwaniem skierowanym do nas przez Boga, tj. wezwaniem do życia zakonnego.
- Dlaczego życie zakonne? O. Van Breeman wyjaśnia to tak dobrze, że zacytuję jego wypowiedź: "Dostrzegam małą, radykalną grupę ludzi, którzy naprawdę chcą naśladować Chrystusa z całego serca...Znajdujemy ich we wspólnotach. Będą lubiani przez ludzi, ponieważ są jedno z nimi i naprawdę do nich należą. Są dostępni, a jednocześnie dziwni, i nie da ich się w pełni zrozumieć. Niosą w sobie tajemnicę i o tej tajemnicy świadczą. I czyniąc to są szczęśliwi. To ci, którzy żyją radykalnym, niepojętym życiem promieniującym radością. Oni naprawdę "mówią" o Bogu.
- Ponieważ charyzmatem naszym, jako Sióstr Nowego Przymierza, jest bezpośrednia ewangelizacja i życie wspólnotowe, proces formacyjny w naszej wspólnocie koncentruje się na tymże charyzmacie i obejmuje dwa podstawowe cele: 1) formacja uczniów Jezusa Chrystusa, wezwanych do świadectwa wiary i modlitwy, oraz do głoszenia Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie poprzez życie zakonne i 2) wezwanie do praktykowania we wspólnocie autentycznej miłości siostrzanej.
- Autentyczne życie zakonne wspólnoty, którą cechują siostrzane relacje budowane na fundamencie chrześcijańskiej miłości, wzmacnia zapał do głoszenia Dobrej Nowiny o Chrystusie i przyjęcie jej w sercu Ludu Bożego "prowadzące do nowego sposobu bycia, życia i życia we wspólnocie, które wprowadza Ewangelia." (EN 23).
Głowne cele formacji
- Nasz proces formacyjny zakłada trzy główne cele: autentyzm, świętość życia i interpersonalne relacje we wspólnocie w oparciu o chrześcijańską miłość. Dwa pierwsze cele warunkują się wzajemnie, ponieważ wzrost w świętości życia zakłada zintegrowaną, autentyczną osobowość. Tylko osoba wewnętrznie zintegrowana, zdolna jest do budowania relacji wspólnotowych w oparciu o miłość.
Rozwój ludzki i autentyzm
- Ponieważ łaska buduje na naturze, uważamy, iż jednym z głównych celów formacji musi być rozwój autentycznej osoby ludzkiej, która posiada wewnętrzną wolność, dojrzałość emocjonalną równowagę psychiczną, zintegrowaną tożsamość własną oraz zdrową osobistą autonomię/niezależność, zgodą z tą, która jest właściwa uczniowi Jezusa. Ponieważ element ten stanowi jeden z głównych celów formacji, jest obecny na każdym etapie procesu formacyjnego. Jest też istotnym kryterium w rozeznawaniu zdolności danej Kandydatki do złożenia ślubów i do życia we wspólnocie.
Świętość życia
- Ponieważ istnieje tylko jedno chrześcijańskie powołanie: by pójść za Chrystusem i Go naśladować, celem wszelkim chrześcijańskiej formacji jest świętość życia, która zawiera się w pierwszym i najważniejszym przykazaniu. W Mt 22, 37- 40 Jezus mówi nam:
"Będziesz miłował Pana Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą i całym swoim umysłem. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie podobne jest do niego: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Na tych dwóch przykazaniach opiera się całe Prawo i Prorocy" (Także w: Pwt 6,5; Kpł 19,18).
I dodaje w Łk 10, 28: .... To czyń, a będziesz żył".
- Wezwanie do świętości życia znajdujemy w różnych miejscach Pisma Świętego;
"Teraz, jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza, będziecie szczególną moja własnością pośród wszystkich narodów, gdyż do mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie Mi królestwem kapłanów i ludem świętym. Takie to słowa powiedz Izraelitom" (Wj 19,5-6).
"ale w całym postępowaniu stańcie się wy również świętymi na wzór Świętego, który was powołal, gdyż jest napisane: Świętymi bądźcie, bo Ja jestem święty" (1P 1,15-16).
"A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią. I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski" (Mt 5,44-48; także w Łk 6,35-36).
- Jako Siostry Wspólnoty Nowego Przymierza traktujemy to wezwanie poważnie, jako zadanie całego życia, do wypełnienia którego szczerze dążymy, i które jest obecne jako cel na wszystkich etapach formacji.
- Świętość życia jest skutkiem działania łaski w wierzącym, który odpowiada w sercu miłością na miłość Boga Ojca, objawioną w Chrystusie przez moc Ducha Świętego. Innymi słowy, jest to rezultat współpracy chrześcijanina z darem Ducha Świętego w procesie kształtowania go na obraz i podobieństwo Jezusa, szczególnie w Jego ofiarnej miłości. Jak mówi św. Paweł w liście do Rzymian rozdz. 5 wersety 1-5:
"Dostąpiwszy więc usprawiedliwienia przez wiarę, zachowajmy pokój z Bogiem przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, dzięki któremu uzyskaliśmy przez wiarę dostęp do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Bożej. Ale nie tylko to, lecz chlubimy się także z ucisków, wiedząc, że ucisk wyrabia wytrwałość, a wytrwałość - wypróbowaną cnotę, wypróbowana cnota zaś - nadzieję. A nadzieja zawieść nie może, ponieważ miłość Boża rozlana jest w sercach naszych przez Dycha Świętego, który został nam dany"
- Świętość życia stanowi dla Siostry Nowego Przymierza wezwanie, by "szukała najpierw Królestwa Bożego" (Mt 6,33) w życiu osobistym, poprzez głębokie zaangażowanie w modlitwę (osobistą, wspólnotową, liturgiczną), i by dzięki temu owoce Ducha Świętego były widoczne w jej życiu (Ga 5,22-23), oraz, by ćwiczyła się w cnocie wiary, nadziei, miłości, roztropności, męstwa, poznania i pobożności, na chwałę Boga i służbę ludziom. Świętość życia to także wezwanie do tego, by żyć chwilą obecną, teraźniejszością, w której jest obecny Bóg (Mt 6,34).
Interpersonalne relacje we wspólnocie w oparciu o miłość chrześcijańską
- Budowanie autentycznych, międzyosobowych relacji we wspólnocie jest priorytetem, na którego kształtowanie kładziemy nacisk w każdej fazie formacji; postrzegamy go jako fundament życia wspólnotowego, który każda z Sióstr nieustannie buduje poprzez: autentyzm, wzajemny szacunek, siostrzaną miłość, zaufanie, wiarę, szczere dzielenie, wierność swoim słowom i zasadę rozliczania się.
- Ci, którzy są odpowiedzialni za formację Kandydatek, pełnią względem nich rolę wzoru/modelu. Relację tę cechuje postawa mistrz - uczeń. Osoba odpowiedzialna za formację Kandydatek dąży do tego, by stać się dla nich prawdziwą duchową matką, która je zna i którym służy matczynym sercem przez kierownictwo, radę i modlitwę wstawienniczą.
- Ostatecznym celem formacji jest przygotowanie Kandydatek do: a) złożenia wieczystej profesji, ślubów: ubóstwa, czystości, posłuszeństwa i współczucia, przez które stają się w pełni członkami wspólnoty Sióstr. b) przyszłej posługi zawodowej jako sióstr zakonnych należących do wspólnoty oddanej misji bezpośredniej ewangelizacji. Cel ten obejmuje:
- Zrozumienie i szacunek dla natury i istoty życia zakonnego i naszego powierzenia się Jezusowi Chrystusowi jako Panu przez złożone śluby.
- Zrozumienie i szacunek dla naszego powierzenia się Jezusowi Chrystusowi przez Niepokalane Serce Maryi, która została dana Kościołowi jako nasza Matka i wzór życia chrześcijańskiego
- Specjalistyczne szkolenie w zakresie charyzmatu wspólnoty - bezpośredniej ewangelizacji, jak też w zakresie wyksztalcenia i zawodowej specjalizacji.
|
