Association of the New Covenant logo
  • Decrease
  • Increase
Catholic Evangelization Training Center

Wprowadzenie

Wcześnie, u naszych początków, Pan włożył do mego serca i do serca siostry Brigid głębokie przekonanie, aby budować wspólnotę pośród Ludu Bożego. Wierzyłyśmy, że Pan wezwał nas do budowania wspólnoty, która obejmowałaby wszystkie powołania w Kościele: laikat, osoby konsekrowane oraz duchowieństwo. Wizja ta zamieszkała w naszych sercach od samego początku Od samego też początku współpracujemy bardzo blisko ze świeckimi oraz kapłanami w misji ewangelizacji. Nie wiedziałyśmy, w jaki sposób wspólnota ta zaistnieje, ale wiedziałyśmy, że to się stanie.

Gdy postępujemy w wierze, Pan daje wystarczające światło, by uczynić pierwszy krok. Gdy krok ten jest podjęty, dane jest dodatkowe światło, by wykonać następny krok. Tym jest wiara; jest jak światło dane przez małą zapałkę w ciemnym pokoju - daje tyle jasności, by postawić pierwszy krok. W ten sposób kształtowała się wizja, którą dał nam Pan - jeden krok. Podczas gdy została nam dana wizja co do rodzaju wspólnoty, tylko Pan wiedział, w jaki sposób mamy ją realizować. My same do dzisiaj nie mamy jeszcze wszystkich "elementów" na swoich miejscach. Takie jest działanie Pana. Daje On zrozumienie wystarczające do podjęcia jednego kroku. W ten sposób rozwija się nasze narodzenie w wierze.

Zanim Stowarzyszenię, którego pełna nazwa brzmi "Wspólnota Nowego przymierza", stanie się wspólnotą właczającą wszystkich: śiostry, swieckich, kapłanów, osoby świeckie konsekrowane i braci nowego przymierza, wierzymy, że każda z grup członków Stowarzyszenia będzie opierała się o tę samą wizję, która dana jest Siostrom Nowego Przymierza. Świeccy pragną włączenia do Stowarzyszenia z racji na tkwiące w nich oczekiwanie, aby być częścią większej wspólnoty, "Wspólnoty Nowego Przymierza", oraz by mieć możliwość podjęcia współpracy z innymi katolikami swieckimi, osobami konsekrowanymi oraz duchowieństwem w misji nowej ewangelizacji. Pragną też pogłębienia życia chrześcijańskiego poprzez ściślejsze zobowiązanie do życia Ewangelią.

Wierzymy, że świeckim dana jest zdrowa duchowość; będąc w stanie świeckim, bardzo chcą i pragną stawać się uczniami Jezusa Chrystusa w najgłębszym tego słowa znaczeniu.

Wierzymy, że misją świeckich, jak i wszystkich członków Stowarzyszenia, jest bezpośrednia ewange-lizacja, i dlatego każdy winien otrzymać formację konieczną do życia i misji. Każdy indywidualnie, a szczególnie jako zespoły reprezentujące wspólnotę, członkowie niosą misję ewangelizacji mając na uwadze wizję Stowarzyszenia.

Świeccy członkowie Stowarzyszenia

Wyjątki z Kodeksu Wspólnoty

Członkostwo w Stowarzyszeniu daje świeckim mozliwość, by poświęcić się życiu, misji i współpracy oraz udzielania i otrzymywania chrześcijańskiej troski i wsparcia potrzebnych do tego, by prowadzić ewangelizacyjną misję Kościoła.

Świeccy członkowie Stowarzyszenia znani są jako "Towarzysze Nowego Przymierza". Towarzyszami są osoby pozostające w związkach małżeńskich, owdowiałe i osoby samotne, praktykujący wiarę katolicką, będący w dobrych relacjach z Kościołem Katolickim, lojalni wobec Ojca Świętego i wierni nauczaniu Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła.

Towarzysze uznają za własne fundamentalne doktryny znajdujące się u podstaw, na których wspiera się wizja wspólnoty. Usiłują wzrastać w świętości życia poprzez głębsze przylgnięcie do ewangelii by byę zaczynem Chrystusa w środowisku. Identyfikują się z duchowością wspólnoty oraz poprzez nią kształtują w sobie:

  1. Silną katolicką duchowość głęboko zakorzenioną w Piśmie Świętym.
  2. Oddanie Jezusowi Chrystusowi jako Panu oraz postępowanie za prowadzeniem Ducha Świętego.
  3. Poświęcenie Maryi.
  4. Życie w duchu uwielbienia skoncentrowane na Ewangelii i adoracji Najświętszego Sakramentu.
  5. Służbę prowadzoną w mocy Ducha Świętego przez dary dane dla misji.
  6. Posłuszeństwo i lojalność wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościoła.
  7. Życie w prostocie.
  8. Życie tą duchowością wzywa Towarzyszy, aby włączali się w różne formy służby. Ich podstawową posługą jest niesienie Jezusa Chrystusa do miejsc pracy - w środowiska życia. Towarzysze mają być zaczynem Jezusa Chrystusa w życiu codziennym, niosąc Chrystusa na każdy poziom życia społecznego: w środowiska nauki, życie polityczne, do sfer rządowych, w środowiska techniczne, medyczne, w czasie wypoczynku czy poprzez środki komunikacji społecznej - krótko mówiąc w każdym aspekcie życia społecznego. Takie włąsnie jest wezwanie papieża Pawła VI skierowane do Kościoła Powszechnego w Adhortacji Apostolskiej "O ewangelizacji w świecie współczesnym ".

Towarzysze są głównie skoncentrowani na tym, by życiem świadczyć o Chrystusie w swoich środowiskach, tym niemniej są otwarci na wezwanie, by włączyć się do posługi pełnionej przez wspólnotę w dziele ewangelizacji.

Towarzysze podejmują roczne zobowiązania, by żyć duchowością wspólnoty oraz przygotowywać się do tego poprzez coroczne rekolekcje.

Formacja świeckich kandydatów

Formacja świeckich kandydatów prowadzona jest w tym kierunku, by obejmowała dwa uzupełniające się cele: formację uczniów Jezusa Chrystusa powołanych do proklamacji Ewangelii oraz budowania wspólnoty pośród Ludu Bożego.

Świeccy kandydaci uznają za własne podstawowe doktryny, na których wspiera się wizja wspólnoty. Są oni otwarci na wezwanie, by włączyć się do posługi prowadzonej przez wspólnotę ze szczególnym podkreśleniem ewangelizacji.

Identyfikują się i zyją duchowością wspólnoty, co oznacza:

  1. Silną duchowość katolicką głęboko zakorzenioną w Piśmie Świętym.
  2. Poddanie się przewodnictwu Jezusa Chrystusa oraz prowadzeniu przez Ducha Świętego.
  3. Poświęcenie Maryi.
  4. Życie w duchu uwielbienia, którego centrum stanowi Ewangelia i adoracja Najświętszego Sakramentu.
  5. Posługę prowadzoną w mocy Ducha Świętego poprzez Jego dary.
  6. Posłuszeństwo i lojalność wobec Urzędu Nauczycielskiego Kościola.
  7. Prostotę życia.
  8. Formacja kandydatów świeckich rozciąga się na okres siedmiu lat, podczas którego prowadzą oni pięć etapów formujących do życia i misji. Wspomniane etapy pomagają kandydatom w utożsamieniu życia zgodnie z duchowością wspólnoty. Podczas każdego etapu kandydaci stopniowo wprowadzani są do: a) głębszego "chodzenia w Panu" oraz życia z braćmi i siostrami w Panu, oraz b) do pełnienia misji bezpośredniej ewangelizacji.

Główny nacisk w pierwszym etapie kładziony jest na uporządkowaniu życia osoby zgodnie z duchem uwielbienia. Kandydat spędza czas na:

  1. Modlitwie osobistej.
  2. Modlitewnym czytaniu Pisma Świętego oraz prowadzeniu codziennego osobistego dziennika.
  3. Codziennej Eucharystii o ile jest możliwa.
  4. Systematycznej adoracji Najświętszego Sakramentu.
  5. Regularnym przystępowaniu do sakramentu pojednania.
  6. Poświęceniu Maryi.
  7. Życie duchowością oraz dziełami miłosierdzia ze szczególnym uwzględnieniem służby (o ile to możliwe).
  8. Rachunku sumienia.
  9. W czasie tego etapu kandydaci włączają się w przymierze ze wspólnotą poprzez zobowiązanie do wzrostu w ich osobistej relacji z Jezusem Chrystusem oraz do wspierania ewangelizacji poprzez modlitwę.

W okresie tym następuje bliższe przyjrzenie się oraz praktyczne zastosowanie każdego ze wspomnianych wyżej elementów. Stanowią one fundament chrześcijańskiej duchowości i wierzymy, że Pan chce, by każdy świecki członek wspólnoty uczynił je własnymi.

  1. Modlitwa osobista

    Pierwszym i najważniejszym priorytetem dla kandydatów świeckich jest uporządkowanie swego życia w taki sposób, by znalazł się w nim czas na ciche przebywanie przed Panem. Jest to czas, w którym osoba może poznać Pana w osobisty, intymny sposób, ściślej za Nim postępować oraz ukochać Go głębiej Jest to czas, w którym Pan działa w swoich adoptowanych córkach i synach w bardziej efektywny sposób. Czas w milczeniu przed Panem jest konieczny, aby bliżej poznać siebie i Pana.

    Aby móc wzrastać w bliższej, bardziej osobistej relacji z Panem każdego dnia należy poświęcać minimum jedną godzinę dziennie na przebywanie z Panem. Bardzo ważne jest znalezienie właściwego czasu i miejsca na spotkanie z Nim. Dla większości ludzi spędzanie jednej godziny z Panem jest trudne, o ile wcześniej nie praktykowali tego. Dlatego kandydaci są zachęcani, by na początek byli wierni piętnastu minutom dziennie i stopniowo zwiększali czas do jednej godziny. Kandydatom dawane są praktyczne wskazówki, na czas przebywania przed Panem w ciszy po to, by znaleźli sposób, który jest dla nich najlepszy.

  2. Modlitewne czytanie Pisma Świętego i dzienniczek duchowy

    Dla tego, kto chce stać się uczniem Pana w prawdziwym tego słowa znaczeniu, Słowo Boże spełnia szczególną rolę. To właśnie w Nim uczeń Jezusa znajduje zrozumienie tego, co znaczy być uczniem i zrozumienie jak wiele owo bycie uczniem kosztuje. To Słowo Boże i wcielenie tego Słowa w codzienne życie kształtuje ucznia na obraz i podobieństwo Jezusa Chrystusa. Św. paweł mówi o tym jasno w Liście do Tymoteusza: "Wszelkie Pismo od Boga natchnione jest i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do ksztalcenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był doskonały, przysposobiony do każdego dobrego czynu" (2 Tm 3,16-17). Tak więc niezmiernie ważne jest, aby ten, kto chce iść za Jezusem, był zanurzony w Słowie Bożym. Część czasu przeznaczonego na codzienną indywidualną modlitwę dana jest, by zgłebiać Słowo Boże.

    Codzienne notowanie refleksji z modlitewnego czytania Pisma Św. pomaga wzrastać w Panu. Zachęcamy, by skorzystać z poniższych sugestii:

    Gdy modlisz się, skoncentruj się na Jezusie, byś mógł usłyszeć to, co mówi On do Ciebie osobiście. Zapisz to, co słyszysz w swoim wnętrzu. Może być to jedno słowo, zwrot, jedno zdanie. Możesz być pewien, że to przekonanie nie pochodzi od Ciebie, lecz jest Słowem Pana do Ciebie.

    Innym sposobem zapisu jest notowanie tego, co jest w twoim sercu, a co dotyczy przeczytanego na modlitwie fragmentu.

    Prowadzenie dzienniczka jest bardzo ważne w życiu tego, kto chce stawać się coraz bardziej podobnym do Jezusa. Poprzez zapis możesz zobaczyć jak Bóg działa w twoim życiu, jak je prowadzi. Słowo zapisane jest nieustannym "przypominaniem " Słowa wypowiedzianego do Ciebie jest stałym źródłem nadziei i umocnienia na drodze, którą wybrałeś.

  3. Codzienna Eucharystia

    Eucharystia jest centrum naszej wiary. W Eucharystii przyjmuję prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa (1 Kor 11,27). On i ja stajemy się jedno w bardzo głęboki, intymny sposób. Zgromadzeni przy Stole Pańskim rozumiemy, co to znaczy być naśladowcą Jezusa. Jest to uobecnienie Jego śmierci. Otrzymuję Eucharystię i mam stać się w codziennym życiu tym, co spożywam. Mam pójść i zostać wydany za braci, tak jak Jezus został za nas wydany. Mam stać się Jezusem dla świata, w którym żyję, mam stać się Jego oczyma, uszami, ustami, rękami i stopami. Codzienne przyjmowanie Eucharystii i daru Ducha Świętego uzdalnia mnie do tego, do czego byłbym niezdolny sam z siebie.

  4. Regularna adoracja Najświętszego Sakramentu.

    Czas spędzony przed Najświętszym Sakramentem jest przedłuzeniem Eucharystii. Jest czasem mojego trwania z Nim i przed Nim. Pozwalam wówczas, by dotykał mojego życia w sposób mi nieznany, który krok po kroku zmienia moje życie (2 Kor 3,18). Adoracja jest czasem cichego bycia w obecności Boga, czasem umocnienia.

  5. Regularne przystępowanie do sakramentu pojednania.

    Sakrament pojednania jest rzeczywistością dynamiczną, którą żyjemy na co dzień. Przystępujemy do tego sakramentu ze skruszonym sercem, by wymazać nasze grzechy, i mocnym postanowieniem poprawy, aby w konsekwencji otrzymać przebaczenie grzechów. Przebaczenie jest rzeczywistością nieustającą. Tak jak dostępujemy przebaczenia, tak też winniśmy przebaczać innym (Mt 6,12; Łk 11,4). A możliwość taką mamy każdego dnia.

    Zaleca się, by celebrować przebaczenie i uzdrowienie, jakich dokonuje Pan w tym sakramencie, przynajmniej raz na miesiąc.

  6. Poświęcenie Maryi.

    Maryja jasno ukazuje, że podstawową postawą w życiu każdego człowieka ma być staranie o to, aby osiągnać zupełne poddanie się woli Ojca i całkowite otwarcie się na Ducha Świętego, który kształtuje w każdej osobie obraz Jezusa.

    Maryja jest matką Pana Jezusa i Matką Kościoła. Została nam dana jak wzór. Jest Ona osobą, którą możemy naśladować, by wiedzieć, w jaki sposób odpowiadać Bogu. Maryja natychmiast i bez żadnych wątpliwości postępowała zgodnie z inspiracjami; prowadzeniem i wskazaniami Ducha Świętego (Łk 1,36-40.56). Poświęcenie życia Maryi jest sposobem przyzywania Jej, by pomagała wytrwać nam w chodzeniu w wierze. Chcemy stawać się jak Ona w jej poddaniu się Ojcu i otwartości na Ducha Świętego, aby coraz bardziej formował nas na podobieństwo jej Syna, Jezusa.

  7. Uczynki miłosierdzia względem duszy i ciała.

    Uczynki miłosierdzia względem duszy są po to, by karcić grzeszników (to znaczy napominać tych, którzy tego potrzebują), by pouczać nieświadomych, doradzać wątpiącym, pocieszać strapionych, cierpliwe znosić własne błędy i przebaczać zranienia.

    Uczynki miłosierdzia względem ciała są po to, by nakarmić głodnych, spragnionych napoić, nagich przyodziać, odwiedzać więźniów, dać schronienie bezdomnym, odwiedzać chorych, umarłych pogrzebać (pomóc będącym w rozpaczy).

    Wszyscy jesteśmy powołani, by pełnić uczynki miłosierne co do duszy i ciała w każdej nadarzającej się sytuacji. Tak więc na tym etapie formacji wszyscy kandydaci są zachęcani do tego aby spełniali wspomniane uczynki ze szczególnym uwzględnieniem jednego wybranego uczynku względem ciała (Mt 25,31-46).

  8. Rachunek sumienia.

    Pierwszym krokiem w kierunku modlitwy jest refleksja - spojrzenie niejako poza powierzchnię życia. W proces refleksji włączony jest element codziennego, wnikliwego przyglądania się wszystkim wydarzeniom po to, by lepiej zrozumieć to, co zaszło danego dnia.

    Rachunek sumienia skupia się na tym włąsnie i rozpoczyna się czasem uwielbienia i dziękczynienia Panu za wszystkie dary, jakich udzielił mi w ciągu mijającego dnia, w tym za dary najbardziej zasadnicze: za życie, za stworzenie, za ciało, duszę, ducha, za relacje, za zdrowie ciała, duszy i ducha, za rodziców, krewnych, przyjaciół, za dary wiary, za powołanie i wiele lat wytrwania w niej, za dar współ-chrześcijan.

    Następnie kontynuuję przegląd dnia chwila po chwili, wydarzenie po wydarzeniu, osoba po osobie, z którymi miałam kontakt danego dnia. Co Bóg mówi do mnie przez każdą z tych osób i każde z wydarzeń? Jakie były moje odpowiedzi? Dziękuję za sytuacje, w których dobrze współpracowałem z Jego łaską. Widzę też niepowodzenia, gdy kogoś zraniłam; sytuacje, w których może być potrzebne pojednanie i uzdrowienie. Pytam siebie dlaczego odpowiedziałem tak, jak odpowiedziałem danej osobie, jak inaczej mógłbym odpowiedzieć, w bardziej kochający sposób?

    Następnie przechodzę do spojrzenia na dar następnego zbliżającego się dnia i wszystko, co on niesie - powodzenia i możliwe błędy, nieporozumienia itd. Wszystko to ofiarowuję Bogu, prosząc, by to pobłogosławił, by był obecny w każdej chwili, by pomagał mi żyć w każdym momencie dnia - bardziej dynamicznie w Jego kochającej obecności.

Na zakończenie każdego etapu formacji kandydaci przechodzą coroczne rekolekcje we wspólnocie.

Do wzięcia udziału w procesie formacji w Stowarzyszeniu kwalifikują się praktykujący katolicy mający dobre relacje z Kościołem.

How To Contact Us Return To Main Menu